Tijdens de solidariteitsdemo vandaag sprak Lou, een van de Sterrebos beschermers en klimmers.
Hieronder kan je de hele speech lezen:
‘The best argument in the world won’t change a person’s mind. The only thing that can is a good story’. – The Overstory van Richard Powers
Ik ben Lou. Ik heb bijna een week in een 200 jaar oude, monumentale, eik gewoond in het Sterrebos.
Ik ben hier niet om jullie te vertellen over de stikstof crisis, de angstaanjagende staat van de nederlandse natuur, niet over ontbossing hier en over de hele wereld, en niet om jullie met cijfers en feiten om de oren te slaan. Ik geloof dat verandering ontstaat door verhalen die we elkaar vertellen. Ik ben hier om jullie te vertellen hoe het is om een week in een bedreigde boom te wonen.
Sinds ik weer op de grond ben heb ik moeite met aarden, overweldigd door het drukke leven in de stad. ik heb veel terug gelezen en wil jullie graag meenemen in het verhaal van een bosbeschermer, in mijn verhaal.
Op dit moment sta ik in de media bekend als ‘vrouw die tijdens het plassen in de kraag werd gevat door beveiligers’. ‘Niet zo netjes’ volgens de burgemeester van Sittard/Geleen. Het is pijnlijk om tijdens zo’n kwetsbaar moment belaagd te worden door twee mannen met een zaklamp. En ik baal hier enorm van, ik geloof dat als het anders was gelopen ik nog steeds in die monumentale eik had gewoond.
Hans Verheijen, burgemeester van Sittard Geleen, bij deze nodig ik je uit om in gesprek te komen met Red Het Sterrebos.
Allereerst, I am no hero! Ik wil graag delen dat de mensen die in bomen wonen niet anders of specialer zijn dan jij of ik. Ik heb podium vrees, een hekel aan spreken in het openbaar, ik sta hier met knikken de knieën. Maar ik sta nu hier omdat ik het belangrijk vind. In de wereld van klimaatbescherming zijn er vele rollen. Ik houd zelf heel erg van de natuur, buiten zijn en kamperen. Dus ik voelde me eigenlijk wel op mijn gemak daar in de boom, in ieder geval meer op mijn gemak dan hier op het podium. Ik heb het gelukt dat ik jong ben, met een gezond lichaam, maar iedereen kan een bos beschermen. Voor elke bosbeschermer in het Sterrebos staan er 10 achter de schermen klaar om te ondersteunen. Elke dag kwam er warm eten en drinken. Wat ons verblijf comfortabeler maakte.
We zetten ons allemaal in om te beschermen wat we lief hebben. En hebben allemaal onze eigen talenten. De een kookt, de ander beheert social media, de ander deelt flyers uit. En ik zat toevallig in een boom. Maar als het er op neer komt moeten we allemaal onze behoefte doen.
Oke, ik zat 6 dagen in een 200 jaar oude eik, die bedreigd wordt omdat een fabriek wil uitbreiden. Het bedreigde bos naast VdL nedcar bestaat uit onder andere uit het vroegere houthakbos wat bij kasteel wolfrath hoort. Daarnaast staan twee stukken bedreigd populierenbos, deze bomen zijn later aangeplant. Beide stukken bos worden bedreigd maar de zogenoemde goud-groene ecologische waarde van het eikenbos is veel groter dan die van het populierenbos, dit betekent niet dat ik het oké vind dat het populierenbos gekapt zal worden. Eik of populier, elke gekapte boom is er naar mijn mening een te veel! We hebben alle stukjes natuur die we nog in nederland over hebben nodig. Deze moeten we koesteren en beschermen.
Wat mij motiveert om een week in een bos te wonen is een beetje cliche, ik denk dat ik hier voor velen spreek. Want mensen die de zich inzetten voor het klimaat doen dat uit liefde. Liefde, liefde voor de natuur, buiten en alles dat leeft.
Maar ik zet me in om elk beetje natuur te beschermen uit bittere noodzaak. De Nederlandse natuur staat op instorten, we moeten ons inzetten om elk stukje ongerepte natuur wat nog bestaat te beschermen. Al helemaal als het gat over het verleiden van een potentiële klant die hun hypothetische duurzame auto’s misschien gaat produceren op dit prachtige stukje grond. Het is goed om je te beseffen dan deze eiken er al stonden voordat auto’s überhaupt bestonden.
Naar mijn ervaring heeft iedereen zijn eigen klimaat kantelpunt. We zijn allemaal bekend met de verhalen van petities tekenen, meelopen met de klimaat demonstraties en je radeloos voelen over hoe weinig er gebeurd. Mijn kantelpunt kwam tijdens een lange fietsreis door Portugal. Ik kampeerde op de mooiste plekken, en zag wat de wereld om ons heen allemaal te bieden heeft. Al was het maar elke zonsondergang aan zee. Op een gegeven moment fietste in drie dagen achter elkaar door verbrande bossen. Door deze directe confrontatie werd ik overvallen door een intens gevoel van verdriet en onmacht. Dit gevoel heb ik leren omzetten in actie. Want zolang wij niet in actie komen zal het Sterrebos zeker gekapt gaan worden!
Om nog even terug te komen op de vraag die ik het meeste voorbij zag komen. ‘Hoe werkt dat eigenlijk met een toiletbezoek’? Dit is zowel een heel redelijke vraag als heel oninteresant. Dit doen we allemaal en er is altijd wel een oplossing te vinden. Er zijn zo veel interesantere dingen te vertellen dan je behoeften doen. Slapen bijvoorbeeld! Of bewegen terwijl je altijd ergens aan vast wilt zitten. Onze eerste nacht sliepen we alle drie in een hangmat. We hebben een dekzeil in drieen gedeeld zodat we allemaal een beetje beschermd werden tegen het weer. Toch werd ik vaak wakker omdat mijn leeflijn mijn slaapzak opende. En het toch verdomde koud was boven in de boom. Storm Corry hebben we overleefd. Al moet ik toegeven dat het veel energie kost om de hele dag buiten in de regen te leven. Het is leuker als de zon schijnt! En als er geen beveiligers in de bosjes verstopt zitten om je tijdens het plassen te arresteren. Laten we het Sterrebos weer publiek toegankelijk maken. Zodat de hertjes weer een rustplaats hebben, en iedereen kan genieten van dit ongerepte stukje natuur. En eventueel kan plassen zonder belaagd te worden.
Het leven in een boom kan mooi zijn. Simpel zelfs. In slaap gewiegd worden door de wind, de deining van de bomen. Wakker worden in de winterzon, met het gezang van koolmeesjes, roodborstjes en andere vogels. We zagen zelfs blauwe reigers vliegen. Maar ik ga het hier niet mooier maken dan het is. De nesten van deze vogels zijn voor onze ogen weg gehaald, in opdracht van Vdl. Je lichaam is constant bezig met warm en droog worden. Dagen zoals vandaag zijn erg vermoeiend. Ik wil alle huidige bosbewoners een hart onder de riem steken. Houd vol!
Het verlies van een eeuwenoud bos maakt mij bang. De staat van de nederlandse natuur is angstaanjagend. We moeten deze angst gebruiken om verandering te realiseren. Ons in te zetten voor het behoud van het Sterrebos, en elk ander stuk bedreigde natuur. Het is niet altijd makkelijk, maar Zoals Che guevara al zei.. eis het onmogelijke!
Laten we zorgen dat we met deze actie ieder bedrijf in Nederland hebben gewaarschuwd: je kunt niet zomaar een bos kappen.
See you on the barricades.